ملاک های تشخیصی اختلال ارتباط اجتماعی در افراد لکنت زبان

الف) مشکلات پایدار در استفاده اجتماعی از ارتباط کلامی و غیرکلامی که با موارد زیر مشخص میشود:

1- نارسایی ها در استفاده از ارتباط برای هدف های اجتماعی مثل سلام دادن و مبادله اطلاعات به شیوه مناسب با شرایط اجتماعی

2- نقص در توانایی تغییر دادن ارتباط برای مطابقت دادن آن زمینه یا نیازهای شنونده مثل صحبت کردن به شیوه ای متفاوت در کلاس و در زمین بازی؛ صحبت کردن متفاوت با کودک و بزرگسال؛ و اجتناب از به کار بردن زبان بسیار رسمی

3- مشکلات در رعایت قواعد مکالمه و گزارش وقایع، مثل رعایت نوبت در گفتگو، بیان کردن مقصود در قالب دیگر وقتی طرف مقابل حرفش را درک نمی کند و دانستن چگونگی استفاده از علائم کلامی و غیر کلامی برای تنظیم تعامل.

4- دشواری در فهمیدن موضوع هایی که مستقیما بیان نمی شود (استنباط یا استنتاج کردن) و معانی غیر صریح یا مبهم زبانی (مثل اصطلاحات، طنز و کنایه، استعاره ها، معانی چندگانه ای که تفسیر آنها بستگی به بافت یا زمینه دارد).

این نارسایی ها منجر به محدودیت های کارکردی در ارتباط مؤثر، مشارکت اجتماعی، روابط اجتماعی، پیشرفت تحصیلی یا عملکرد شغلی، به طور جداگانه یا با هر نوع ترکیبی از آن، میشود.

ب) نشانه ها در اوایل دوره تحول آغاز می شود اما احتمال دارد نارسایی ها کاملا آشکار نشود، مگر اینکه ضرورت های ارتباط اجتماعی فراتر از ظرفیت های محدود فرد باشد).

ج) نشانه ها را نمی توان به عارضه های جسمانی یا عصب شناختی دیگر یا توانایی های ضعیف در حوزه های ساختار واژه و دستور زبانی نسبت داد و برحسب اختلال طیف اوتیسم، ناتوانی هوشی (اختلال تحولی هوش)، تأخیر تحولی کلی، یا اختلال روانی دیگری نمی توان تبیین بهتری از آن به دست داد.